W Pabianicach zamknięto publiczne WC, bo niedochodowe. To poważne nieporozumienie

Koszty utrzymania szaletu miejskiego nie mogą być traktowane jako strata. Ustawa o samorządzie gminnym zobowiązuje władze do zapewnienia właściwego stanu sanitarnego miasta. 

W połowie ub. roku informowaliśmy o zamknięciu ostatniego miejskiego szaletu – obiektu przy SDH. Powód? Przynosił straty. Rzeczniczka ratusza Aneta Klimek poinformowała nas, że miesięczne wpływy wahały się pomiędzy 400-500 zł, zaś miesięczny koszt utrzymania wynosił 3259,50 zł (39.114 zł rocznie). Przy takiej proporcji między kosztami a wpływami trudno sobie wyobrazić, żeby szalet kiedykolwiek przynosił miastu zysk, chyba, że mieszkańcy zaczęliby z niego korzystać masowo.

Pabianiczanom pozostaje korzystanie z toalet w budynkach Urzędu Miejskiego (przy ul. Zamkowej, św. Jana, Narutowicza). Są one otwarte w godzinach 8-16, 8-17, 8-15. Po tych godzinach i w dni wolne muszą iść do hipermarketu czy “wbijać się” na stacje benzynowe.

Szalet miejski nie może być biznesem

W sąsiedniej Łodzi znajduje się 12 szaletów publicznych oraz jeden „automatyczny”. Korzystanie z toalety kosztuje tam 1 zł, z pisuaru – 80 groszy, z umywalki – 50 groszy. Ale miasta nie interesują koszty utrzymania, bo zajmuje się tym zewnętrzna firma:

–  Przychody z opłat za korzystanie z szaletów są przychodami Wykonawcy, ponieważ szalety są dzierżawione przed podmioty zewnętrzne. Zapisy zawarte w umowie nie nakładają na Wykonawcę obowiązku informacyjnego wobec miasta w zakresie uzyskanych przychodów z tytułu utrzymania i obsługi szaletów – zaznacza Monika Pawlak z Biura Prasowego UMŁ.

W turystycznym Gdańsku jest 21 publicznych WC, w tym 16 administrowanych przez Gdańskie Nieruchomości. Utrzymanie tych 16 kosztuje miasto ok. 800.000 zł brutto rocznie, a za skorzystanie pobierana jest opłata 2 złote (i za kabinę, i za pisuar). Stawki zostały określone przez prezydenta w maju ub. roku. Na zyski władze nie liczą:

– Utrzymanie szaletów miejskich będących w administrowaniu przez Gdańskie Nieruchomości lub inne jednostki organizacyjne wymaga finansowania ze środków Gminy, gdyż przychód uzyskiwany z tytułu ich eksploatacji jest znacznie niższy niż koszty utrzymania – tłumaczy Beata Chyła z gdańskiego magistratu.

To obowiązek władz

Mniejsze miejscowości biorą „szaletowe koszty” na siebie. W pobliskim Rzgowie funkcjonuje jeden taki przybytek. Mieści się w budynku Urzędu Miejskiego, ale można do niego wejść „z ulicy” (nie tak, jak w Pabianicach, gdzie WC jest pomiędzy salą obrad Rady Miejskiej i pokojem urzędnika). Jest tam zatrudniona osobna pani, kibelek ma status „szaletu miejskiego”. Mieszkańcy korzystają z niego za darmo, władze nie patrzą na koszty:

– Trudno powiedzieć, ile kosztuje nas utrzymanie, ponieważ opłaty za zużytą wodę, wywóz nieczystości płynnych czy też prąd są rozliczane jako koszty utrzymania całego budynku, nie posiadamy odrębnych liczników – mówi Sylwia Gliszczyńska ze rzgowskiego ratusza. I dodaje: – Ze względu na bezpłatne korzystanie oraz brak możliwości dokładnego podania kwoty utrzymania nie jestem w stanie powiedzieć, jaka jest z tego tytułu „strata”. Nie odbierałabym tego jako stratę, ponieważ jest to duża korzyść dla mieszkańców gminy.

W Konstantynowie Łódzkim też jest jeden szalet. Jego utrzymanie kosztowało w 2018 roku 44.122,52 zł. Wchodzi w to zatrudnienie pracowników, zakup środków sanitarnych, opłata za energię elektryczną i wodę. Utrzymanie kibelka nie generuje dochodu, bo korzystanie jest – podobnie jak w Rzgowie – bezpłatne.

Sekretarz miasta Krystyna Fudała podkreśla: – Koszty utrzymania szaletu miejskiego nie mogą być traktowane jako strata, bowiem ustawa o samorządzie gminnym zobowiązuje władze do zapewnienia właściwego stanu sanitarnego miasta, tym samym zagwarantowanie mieszkańcom możliwości skorzystania z publicznego WC stanowi wypełnienie tego obowiązku.