Jaka jest sztuka współczesnych pabianiczanek? Zobaczycie na wystawie

Z mieszkańcami chcą podzielić się swoją twórczością.

Wystawa pod hasłem „Pabianiczanki” to inicjatywa młodych, lokalnych artystek, która jest hołdem dla kobiecej sztuki (wydarzenie zapowiadaliśmy TUTAJ). Zobaczymy na niej prace: Ewy Markiewicz, Lindy Lemon, Anny Piechury, Laury Jerzak, Doroty Kozłowskiej i Justyny Szymańskiej. Każda z nich reprezentuje inny styl. W swoim dorobku mają wyróżnienia i nagrody.

– Wszystkie pochodzimy z Pabianic. Tu się wychowałyśmy, tu dorastałyśmy. Dziś część z nas nie mieszka już w tym mieście, ale nosimy je w sercu i czujemy się z nim związane. Dlatego chciałybyśmy podzielić się z lokalną społecznością naszą twórczością. Wystawa ma dla nas wymiar autobiograficzny – mówi Katarzyna Durajska, pomysłodawczyni i kuratorka wystawy.

Artystki chcą ukazać kobiece spojrzenie w sztuce; ich celem jest także integracja lokalnego środowiska twórczego i promowanie młodych talentów. Ponadto przeprowadzą warsztaty dla młodzieży i osób ze środowisk zagrożonych wykluczeniem społecznym.

Wernisaż wystawy „Pabianiczanki” odbędzie się 12 października (sobota) o godz. 17:00 w hotelu Fabryka Wełny, pok. 222 (2. piętro – naprzeciwko biura notarialnego, wejście od ul. Zamkowej 2). Wstęp na wernisaż i wystawę jest bezpłatny (będzie ją można oglądać do końca miesiąca), ale wydarzenie można wesprzeć TUTAJ.

*****

Linda Lemon

Absolwentka łódzkiej ASP, obecnie studentka gdańskich intermediów. Łączy sztukę wizualną ze sztuką kulinarną. Kocha naturę, a w szczególności tę spod mikroskopu, rafy koralowe i kokosy. W przyszłości chciałaby zamieszkać na Bali i zajmować się rękodziełem z łupin kokosowych i liści palmowych.

Ewa Markiewicz

Absolwentka Wydziału Rzeźby ASP w Krakowie, Studium Pedagogicznego na Wydziale Malarstwa ASP w Krakowie oraz Wydziału Sztuk Wizualnych w ASP w Łodzi. Od 2018 pracuje jako instruktorka na Wydziale Rzeźby i Działań Interaktywnych w łódzkiej ASP, gdzie samodzielnie prowadzi dwa przedmioty (propedeutyka rzeźby, warsztat rzeźby w drewnie). Uczestniczka plenerów polskich i zagranicznych oraz licznych wystaw zbiorowych. Laureatka konkursów, uczestniczka międzynarodowych konferencji.

Zaplatając 10 tysięcy gwintów plastikowych butelek zrealizowała cykl rzeźb pt. “Schemat, który przetrwa wieki”. Pracę zgłosiła do międzynarodowego konkursu The Universal Sea-Pure or Plastik?!. W konkursie wzięli udział artyści z 38 krajów całego świata. Finalnie do udziału w projekcie wybrano pięć artystek: z Polski, Niemiec, Wielkiej Brytanii, Słowenii i Węgier. Zwyciężczynie wygłosiły prezentacje i brały udział w panelu dyskusyjnym podczas Grand Opening. W międzyczasie projekt był prezentowany przez organizatorów przedsięwzięcia m.in. w Helsinkach (Finlandia), w Prisztinie (Kosowo), w Amsterdamie (Holandia).

Dorota Kozłowska

Studentka 5. roku rzeźby ASP w Gdańsku. Jej ulubioną zabawą jest eksperymentowanie z nowymi materiałami, którym zazwyczaj nadaje organiczne formy. Jednocześnie z pokorą odkrywa tajniki warsztatu ceramiki artystycznej. Lekko ekscentryczną naturą kreuje performatywne zdarzenia. Członkini grupy performatywno-teatralnej TeART. Hipnotyzują ją kamienie, kolor pomarańczowy, różnorodność mobilności ciała, mimika. Kolekcjonerka wszelakich rytuałów.

Anna Piechura

Absolwentka Projektowania Ubioru na ASP im. Władysława Strzemińskiego. Jej dyplomem licencjackim jest kolekcja inspirowana mitem Indian Navajo o początkach świata. Praca została nagrodzona w konkursie im. Jerzego Moskala oraz Nagrodą Dziekana ASP w Łodzi. Pracowała przy kostiumach do opery Semele w Teatrze Wielkim w Łodzi oraz do sztuki „Ja jestem Hamlet” (reż. Agata Duda-Gracz). Była autorką kostiumów do etiud reżyserskich i egzaminów aktorskich; laureatka konkursu One Asia.

Laura Jerzak

Tworzy kolaże i asamblaże. Absolwenta Liceum Plastycznego w Zduńskiej Woli, obecnie studiuje na ASP im. Eugeniusza Gepperta we Wrocławiu pod kierunkiem prof. Mariana Waldemara Kuczmy. Inspirują ją doświadczenia oniryczne. Wierzy w subiektywny i niejednoznaczny odbiór dzieła. Twierdzi, że nic na świecie nie jest czarno-białe i to najważniejsza rzecz, jaką ludzkość musi zrozumieć.