Księża Misjonarze od wieku opiekują się parafią

W Pabianicach pojawili się 100 lat temu, w najcięższym dla parafii czasie.

1 stycznia 1906 roku erygowano parafię Najświętszej Maryi Panny Różańcowej. Trzynaście lat później, 5 sierpnia 1919 na prośbę biskupa włocławskiego Stanisława Zdzitowieckiego przybyli do nas Księża Misjonarze św. Wincentego a Paulo (CM przy nazwiskach kapłanów to skrót od łac. Congregatio Missionis). Był to wyraz wdzięczności za długoletnią pracę Zgromadzenia w seminarium duchownych we Włocławku. Minął wiek, odkąd księża posługują w Pabianicach.

Dziś z okazji jubileuszu w NMP odbyła się uroczysta msza. Przewodniczył jej arcybiskup Władysław Ziółek; Ksiądz Wizytator (przełożony Polskiej Prowincji Księży Misjonarzy) Kryspin Banko, ks. proboszcz Józef Kapias oraz duchowni z parafii NMP i ci, którzy posługiwali w niej wcześniej. Wypatrzyliśmy m.in. ks. Damiana Wyżkiewicza i ks. Sławomira Wartalskiego. Na mszy był obecny również Jan Cieślar, biskup Diecezji Warszawskiej Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego w RP i proboszcz parafii św. Piotra i św. Pawła. Nie brakło życzeń i kwiatów od parafian, wdzięcznych za zaangażowanie na rzecz wspólnoty.

Kilka słów historii

Kiedy księża misjonarze pojawili się w Pabianicach, kościół był zrujnowany: obrabowany przez Niemców, z prowizorycznym wyposażeniem, miał uszkodzone wszystkie witraże i okna. Nie było wówczas ławek i bocznych ołtarzy (…) Misjonarze gorliwie zadbali o wyposażenie kościoła i plebanii, ale także o duchowe potrzeby wiernych. Uczyli religii w szkołach, prowadzili rekolekcje i liczne stowarzyszenia katolickie. Ks. proboszcz Bartłomiej Szulc był. m.in. członkiem Rady Miejskiej, a także kapelanem oddziałów wojskowego i policyjnego w Pabianicach (…) Misjonarzom w pracy szkolnej pomagały siostry ze Zgromadzenia Sióstr Córek Bożej Miłości, które objęły nauką religii dzieci w jedenastu szkołach powszechnych i progimnazjum niemieckim.

(Również siostry obchodziły w tym roku 100-lecie obecności w Pabianicach – pisaliśmy o tym na początku września TUTAJ. Dziś także były obecne w NMP).

W 1927 roku proboszczem został ks. Leopold Petrzyk. Z jego inicjatywy pabianiccy rzemieślnicy zakupili do kościoła ołtarz boczny św. Józefa, a katolicy mówiący po niemiecku ołtarz boczny Serca Jezusowego. Koszty pomalowania kościoła i założenia instalacji elektrycznej przyjęli na siebie robotnicy pabianickich zakładów pracy.

Dzięki księdzu Petrzykowi powstał również komitet Główny Budowy Domów Robotniczych. Podjął on dzieło budowy domów dla robotników fabrycznych, którzy żyli w skrajnie trudnych warunkach. Budowa postępowała błyskawicznie. Już w listopadzie 1931 roku w siedmiu nowych domach przy ul Spółdzielczej i jednym przy ul. Kamiennej mogło zamieszkać prawie 100 rodzin robotniczych, czyli około 600 osób. Każdy dom miał po miał 24 izby dla 12 rodzin. Funkcjonują do dziś.

(Więcej o niezwykłej postaci ks. Leopolda Petrzyka przeczytacie w naszej pionierskiej publikacji TUTAJ).

Od 1933 do roku 1937 proboszczem NMP był ks. Jan Wagner CM, który w 1934 zakupił dla kościoła okazałe organy w firmie „Krukowski” w Piotrkowie Trybunalskim. Wojna zbliżała się… Jej ofiarą stał się ks. Wagner, który został rozstrzelany przez hitlerowców w podziemiach więzienia w Bydgoszczy 1 listopada 1939 roku. 4 kwietnia misjonarze musieli opuścić Pabianice, zaś dwaj księża – ks. proboszcz Stanisław Szadko i ks. Karol Broda zostali uwięzieni w obozie koncentracyjnym w Dachau. Szadko zakończył życie w Dachau w 1943, a Broda w Gusen w 1944 roku (…).

Więcej można dowiedzieć się z wystawy znajdującej się w prawej nawie kościoła oraz z ilustrowanej książeczki poświęconej stuletniej obecności, którą można kupić w kościele i w kancelarii parafialnej. Przy wystawie wyłożona jest także księga pamiątkowa.

(źródło: pabianice.misjonarze.pl)